Jeżyce i Grunwald

Jeżyce to dziś nazwa jednej z pięciu dzielnic administracyjnych Poznania obejmującej tereny na pn. zach. od centrum. W przeszłości Jeżyce stanowiły jedną z wsi służebnych Poznania, wymienionych w dokumencie lokacyjnym w 1253 r. Nazwa Jeżyce wywodzi się prawdopodobnie od imienia Jeż. Najstarsze Jeżyce znajdowały się w okolicach ul. Kościelnej. W 1293 r. Przemysł II osadził Jeżyce na prawie średzkim ustanawiając sołectwo złożone z 4 łanów. Sołtys Jeżyc zobowiązany był płacić określoną daninę wójtowi poznańskiemu. W 1392 r. Władysław Jagiełło nadał sołtysowi Jeżyc przywilej połowu ryb na stawie pod Niestachowem (obecnie Sołacz). Chłopi jeżyccy pańszczyznę zmuszeni byli odrabiać na folwarku wildeckim. W XVI w. czynna była na Jeżycach kuźnia miejska zwana hamernią, a w XIX w. młyn miejski. Do końca XIX w. Jeżyce zachowały charakter wiejski, z domami konstrukcji szachulcowej. Do Poznania Jeżyce przyłączono w 1900 r. Od tego okresu datuje się intensywny rozwój dzielnicy. W ciągu paru lat zabudowane zostały ulice między ul. Polną, ul. Bukowską i ul. Poznańską z centrum na Rynku Jeżyckim. Znaczna część powstałych w tym okresie budynków otrzymała formy secesyjne i eklektyczne. Rynek Jeżycki posiada dziś najbardziej jednolitą zabudowę z pocz. XX w. z wszystkich placów Poznania. W skład dzielnicy Jeżyce wchodzą m.in. Krzyżowniki, Golęcin, Sołacz i Winiary. Osią dzielnicy jest ul. Dąbrowskiego, najdłuższa ulica miasta.